Rok później na przełomie 1983/1984 - powstaje Siekiera w składzie: Tomasz Adamski (ps. "Dzwon")- gitara (lider - autor słów i muzyki do wszystkich utworów), Tomasz Budzyński ("Budzy") - vocal, Dariusz Malinowski ("Malina") - bas, Krzysztof Grela ("Koben") - bębny. Przez krótki okres, na wiosnę 1984 roku z zespołem grał drugi gitarzysta - Piotr Szewczyk (wcześniej - Siły Szybkiego Reagowania), jednak ze względu na jego "bluesowe ciągotki" zespół zrezygnował ze współpracy z Szewczykiem krótko przed koncertem w Jarocinie.
Z powodu niestawienia się perkusisty, nie dochodzi do skutku pierwszy oficjalny występ grupy w Lublinie; wyjazd skutkuje jednak poznaniem Grzegorza Brzozowicza, który postanawia ściągnąć grupę do Warszawy. Siekiera daje pierwszy oficjalny koncert w warszawskim Remoncie.
Grupa rejestruje w puławskim Domu Chemika kilka utworów studyjnych, które następnie wchodzą w skład kasety "DEMO SUMMER 84".
W sierpniu grupa wystąpiła na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie, gdzie nie tylko zakwalifikowała się do "złotej ósemki", ale też decyzją jury, jako "najbiedniejszy zespół wśród wykonawców", została obdarowana wzmacniaczem. Sławę Siekiery, z Budzyńskim z irokezem na głowie, wyśpiewującym apokaliptyczne, anarchistyczne, antymilitarne, a przy tym niemal poetyckie teksty Adamskiego, umocnił znakomicie przyjęty występ podczas II Grand Festivalu Róbrege w Warszawie w 1984 roku, a także występ przed Youth Brigade w październiku w Warszawie.
Jednak płytowa dokumentacja pierwszego okresu działalności grupy jest bardzo skromna, zaczynając się i kończąc na składankowym albumie różnych wykonawców "Fala", gdzie umieszczono utwory "Fala" i "Idzie wojna". Natomiast sami muzycy wydali kasetę "Demo Summer '84 ".
W październiku 1984 roku, po koncercie w klubie "Stodoła" w Warszawie (ledwie piątym w dziejach zespołu), rozeszły się drogi Budzyńskiego, który chciał mieć większy wpływ na oblicze Siekiery, i apodyktycznego Adamskiego. Oprócz wokalisty (wkrótce założył słynną Armię) odszedł też Grela (w latach 90. pomyłkowo zastrzelony w Puławach przez rosyjską mafię). Adamski i Malinowski zapełnili lukę perkusistą Zbigniewem Musińskim i klawiszowcem Pawłem Młynarczykiem idąc w kierunku muzyki nowofalowej.
Grzegorz Kaźmierczak (Variete) o Siekierze:
Oprócz ostatniej próby Siekiery (wydanej ostatnio na vinylu) i koncertu Róbrege (dzięki dla dawcy) także trochę gorszej jakości pierwszy występ grupy w warszawskim Remoncie. To właśnie wtedy ze sceny padają słynne teksty Adamskiego "świry do przodu, próchno za drzwi", "do dupy jest ale gramy", "dajcie sprzęt to przypierdolimy". Z ciekawostek inne wersje utworów "Żaden marny cel" i "Rana kłuta" oraz chyba nie zarejestrowany nigdzie później utwór "Pal niszcz".
Do roku 1981 zespół nie miał stałej nazwy. Po dwóch latach działalności amatorskiej grupa w czerwcu 1983 roku wystartowała w Ogólnopolskim Turnieju Młodych Talentów, gdzie zajęła drugie miejsce (pierwszej nagrody nie przyznano), co umożliwiło jej nagranie dwóch singli: "Ogniowe strzelby" / "Śmielej" i "Jezu, jak się cieszę" / "O głowie". W ankiecie magazynu "Jazz Forum" Rock Top '83 zespół uznany został za największy talent roku, a w ankiecie krytyków magazynu "Non Stop" za zespół roku 1983. Mimo tego - i mimo udziału Klausa Mitffocha w trasie koncertowej Spear Of Destiny - zespół nie zyskał przychylności mediów, czego główną przyczyną była niemiecka (celowo pisana z błędem) nazwa.
W Wolnej Europie usłyszeli punk rocka. - Na początku mi się to nie podobało, bo było za proste - przyznaje Siczka. - Ale kolegom z zespołu kompletnie odwaliło. Usłyszeli jeden numer Sex Pistols i już chcieli grać taką muzykę. Całe dnie spędzali przy odbiorniku. Zaczynają grać punka czerpiąc wzory z Sex Pistols, Wire, U.K. Subs, The Damned. Początkowo grupa wykonuje przeróbki angielskich utworów punkowych z tekstami brata "Bohuna" Macieja Augustyna występującego pod pseudonimem "Michał Broda" (poza tekstem "Ustrzyki 1", które napisał Bohun).
Muzykę w zagranicznym radiu jednak dawkowano z umiarem, toteż chłopcy wpadają na dość szalony pomysł: napiszemy list. Sprawą zajął się Bohun. Treść nie zachowała się, ale mogła brzmieć tak: „W Bieszczadach, w komunistycznej Polsce siedzą przy odbiornikach fani punk rocka, których jesteście jedyną nadzieją”. List zabrała ciotka Plastra do Kanady i stamtąd posłała do Wolnej Europy. Niedługo później na antenie pojawiła się audycja dedykowana specjalnie słuchaczom z Bieszczad. No i zaczęło się: „Niechcący wywołaliśmy zamieszanie – wspomina Siczka. – Był rok 1978, głęboka komuna. Pewnego dnia pojawiły się wezwania na SB. Słuchacze z Bieszczad – wiedzieli gdzie szukać. Pytali o powiązania z Wolną Europą. Bohun dwa razy w tygodniu musiał jeździć z Ustrzyk do Krosna na kontrolę.
Gdy ta sprawa dobrze nie ucichła muzycy zakładają W.R.B (Wolna Republika Bieszczadzka). Celem organizacji była ochrona dóbr Bieszczad i jej kultury. Jednym z największych wrogów był ZHP, który dewastował wszystko wokół. Przesłuchania trwały i nic z nich nie wynikało.
Pierwsze zdjęcia zrobili na tyłach nieistniejącej już dzisiaj kawiarni "Jagódka”, w której mama Ptysia sprzedawała pyszne ciastka (m.in. właśnie ptysie) i pomarańczową wodę firmową. Pewnie nigdy by do tej sesji nie doszło, gdyby nie to, że chłopcy postanowili założyć zespół.
W międzyczasie z zespołem zaprzyjaźnia się Kazik Staszewski (wówczas lider formacji Poland), co ma znaczący wpływ na przyszłe losy zespołu. Pierwszym efektem tej przyjaźni jest występ w 1980 roku na I Ogólnopolskim Przeglądzie Nowej Fali w Kołobrzegu. KSU okazało się sensacją wywołując większy aplauz publiczności niż Deadlock i Tilt lecz z propozycji nagrania płyty w RFN ostatecznie nic nie wyszło. Siczka: - Niewiele pamiętam, bo strasznie wtedy chlaliśmy. Kombinacja miała być taka, że z jednej strony KSU, z drugiej Tilt. Rozmawiali chyba z Bohunem. On to kompletnie olał, bo właśnie wybierał się na studia, a nam było wszystko jedno. Byliśmy szczęśliwi bez płyty. Niczego nam nie brakowało.
„Proszę państwa, przed państwem dziki punk z dzikich Bieszczad” – tymi słowy zapowiedziano KSU w Kołobrzegu. Siczka: „Na widowni pomruki, śmiechy. Wychodzimy na scenę – lecą butelki, pomidory. Po pierwszym numerze – cisza, po drugim był już szał. Kiedy schodziliśmy ze sceny, ludzie walili za nami”. O wielkim sukcesie świadczy podziemna kaseta jaka ukazała się po tym festiwalu. Jedną całą stronę okupowało KSU, a drugą – pozostałe zespoły. Po festiwalu grupa dała jeszcze kilka mniejszych koncertów i na trzy lata (81-83) zaszyła się w bieszczadzkiej głuszy - na co wpływ miało również powołanie do wojska najpierw Tuptusia, a potem Siczki. Wtedy to do grupy przyszedł nowy basista Adaś, zaś Bohun był ciągle wokalistą i firmował cale przedsięwzięcie, i w takim składzie nagrali oni słynną sesje z automatem perkusyjnym (m.in. "Ustrzyki", "Igła", "Deszcz", "Pod prąd").
Potem nastąpiła kolejna przerwa i zespól reaktywował się ponownie w 1986 roku, już bez Bohuna, który wtedy grał w Hienie ale jeszcze zajmował się trochę sprawami organizacyjnymi. Na większe sceny muzycy wrócili dopiero dzięki podchwyconym przez radio utworom "Liban", "1944" i "Pod prąd", które trafiły na płytę "Pod prąd" (88). Grupa brała udział w trasach Krajowej Sceny Młodzieżowej, w roku 1988 pokazała się na Róbrege w Warszawie (a także koncertowała na Ukrainie), w następnym zaliczyła festiwal w Jarocinie. Końcówka lat 80. była okresem największej popularności KSU.
“ W 1981 roku, podczas strajku studentów w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, w auli uczelni były podpięte wzmacniacze “Eltron” i stała perkusja. Wszyscy którzy chcieli, mogli dać wyraz swym muzycznym pasjom grając rocka, bluesa, punka czy reggae. Malarz Artur Gouy Golacki okazał się zdolnym basistą a szklarz Piotr Klosowicz lepiej czuł reggae niż punkowy szklarz Marek Puchała (wtedy Klaus Mitffoch). Ceramik Krzysztof Kaman Klosowicz grał na gitarze i próbował wyartykułować do mikrofonu gniew i frustracje tamtych czasów. Kiedy Jaruzelski wypowiedział wojnę nieposłusznym, Artur, Piotr i Krzysztof spotykali się dalej ciągnąc flirt z reggae. Na wokal dołączył licealista plastyczny Krzysztof Kubiak (dziś Stage of Unity) a na gitarę student polibudy Marek Suchy Suchowski. Podczas przerwy w jednej z prób zastanawialiśmy się nad nazwą dla zespołu i ktoś rzucił słowo … mauzoleum, tytuł kawałka Dziubka z De Press. Paliliśmy zioła i ktoś dodał … miki. Zaczęliśmy tarzać się z uciechy i tak narodziło się Miki Mousoleum. Mam wrażenie ze ten chichot trwa do dziś … “ - Kaman
Jakiś czas później reaktywuje się w składzie Kaman - vocal, gitara, obsługa automatu perkusyjnego / Irena - trąbka / Zbigniew Brysiak - insrumenty perkusyjne / Bartosz Staburzyński - gitara / Igor Pieraszewski - saksofon i często koncertuje we wrocławskich klubach. Pare lat potem zespół rozpada się.
W 2003 roku Miki Mousoleum reaktywuje się w składzie: Krzysztof "Kaman" Kłosowicz - vocal,gitara,klawisze / Irena Jagiełka - trąbka , Grażyna Wilk-Harlender - vocal / Piotr "Blusmen" Jankowski - gitara / Marek "Markus" Tymiński - gitara / komputer - sekcja rytmiczna i reszta...
Dwa lata później zespół - który teraz tworzyli Kelner, Pater, Tadeusz Kaczorowski (bas; później Houk), Piotr "Fala" Falkowski (później Houk i Falarek Band) i Piotr "Samohut" Subotkiewicz (Kultura,Izrael, później Falarek Band) - nagrał w Rzeszowie przy współudziale Czombe i Brylewskiego pierwszą płytę "1987", wydaną w połowie roku następnego. Płyta zostaje przyjęta bardzo fatalnie, zespół traci ostatnich fanów. Ostatni koncert grupy odbył się w 1989 roku na festiwalu w Jarocinie. Udział w nim wzięli Kelner, Fala, Kaczorowski i gitarzysta Robert Sadowski (eks- Madame, później Houk i Kobong).
W roku 1995 ukazała się wspomnieniowa kaseta "Ojczyzna dumna 1981-1986", zawierająca zmiksowane przez Brylewskiego nagrania z sesji w warszawskim klubie Remont ('81), trasy z Dezerterem i TZN Xenną ('82) oraz koncertów w Hybrydach ('84) i Łodzi ('86). W tym samym roku Deuter podjął nieudaną próbę reaktywacji. W 1995 roku roku Kelner zaśpiewał na płycie Dezertera "Deuter", wypełnionej nowymi wersjami starych utworów Deutera.
Kiedyś bardzo lubiłem nagrania Deutera chociaż religijny mistycyzm w tekstach Kelnera nie przemawiał do mnie do końca. Mimo wszystko po latach z sympatią podchodzę do ich starych nagrań. Do posłuchania obok klasycznych pozycji także raczej mało znany lub wcale koncert chyba z 86 lub 87 roku z Beatą Pater. Grupa zaczyna koncert od coveru wrocławskiego MIKI MOUSOLEUM "Zomo na Legnickiej". Beata trochę śpiewa na początku, potem jednak oddaje mikrofon Kelnerowi.
W lipcu 1986 roku grupa występuje ponownie na jarocińskim festiwalu tym razem już jako gwiazda. Tytuł dnia koncertowego "Pod powierzchnią gra cygańska muzyka" jest zaczerpnięty z tekstu Kaźmierczaka. Koncert z Jarocina '86 został utrwalony przez ekipę filmową brytyjskiej telewizji BBC kręcącą wówczas dokument My Blood, Your Blood. Ze względu na złe oświetlenie sceny nie trafił on ostatecznie do filmu. Rok później grupa rozpada się i szybko ponownie się reaktywuje w okrojonym składzie: Grzegorz Kaźmierczak - vocals, Wojtek Woźniak - bass, Jacek Buhl - drums. Tak występują w grudniu 1987 w trakcie Mokotowskiej Jesieni Muzycznej.
Pabieda istnieje od 1987 roku. Zagrała m.in. na Poza Kontrolą 87, Mokotowskiej Jesieni Muzycznej 88, w trakcie Jarocinów 88, 89, 91,92, Letniej Zadymie w Środku Zimy 89. W 1990 roku udaje się chłopakom nagrać płytę 'To jeszcze nie koniec'. Wcześniej jednak grupa dokonuje profesjonalnej sesji w Polskim Radio Gdańsk nagrywając 3 utwory: Pokój, Miłość i Helkę.
Pierwsza wzmianka w prasie o zespole ukazuje się w Dzienniku Bałtyckim:
Zespół zawiesza działalność w połowie lat dziewięćdziesiątych by po siedmioletniej przerwie nagrać nową płytę. Zdjęcia z oficjalnej strony Pabiedy. Dzięki Gelo za nagrania.
